Czy znasz swoją glebę ?

Każdy rolnik przed rozpoczęciem upraw powinien wiedzieć, jaką posiada glebę w gospodarstwie. Każda klasa wymaga innego podejścia: wielkości nawożenia, agrotechniki, odpowiedniego doboru upraw. Grunty orne w Polsce podzielone zostały na 9 klas: I, II, IIIa i IIIb, IVa i IVb, V, VI oraz VIRz.

Klasa I – Gleby orne najlepsze

Grunty te występują w większości na równinach oraz łagodnych zboczach. Charakteryzują się przepuszczalnością i przewiewnością, przy czym są odpowiednio wilgotne, posiadają wysoką zawartość składników mineralnych, są ciepłe i co najważniejsze, mają najlepiej wykształconą próchnicę. Nie zaskorupiają się, przez co są łatwe do uprawy. Na glebach takich zakwaszenie raczej nie występuje, struktura gruzełkowata zauważalna jest nawet w niższych partiach profilu glebowego. Poziom wód gruntowych nie jest za niski, jak i za wysoki, dlatego gleby te nie wymagają melioracji. Można na nich uzyskać wysokie plony, rzepaku, warzyw czy pszenicy.

Klasa II – Gleby orne bardzo dobre

Gleby właściwościami fizykochemicznymi zbliżone są do gleb klasy I, z wyjątkiem warunków wodnych oraz występowaniu na nieco trudniej dostępnych obszarach, co wpływa na większa trudność ich uprawy. W większości uprawiać można na nich rośliny takie w klasie I, leczy przy średniej kulturze mogą być mniejsze.

Klasa IIIa i b – Gleby orne dobre i średnio-dobre

W klasie III wachlarz roślin uprawnych jest dużo mniejszy niż w klasie I i II. Ma to związek z gorszymi właściwościami fizykochemicznymi, jak również z położeniem geograficznym. Oprócz tego poziom wód gruntowych ulega dużym wahaniom. Spora część gleb występujących w tej klasie wykazuje oznaki procesu degradacji, w przypadku gleb bielicowych barwa próchnicy jest szara lub jasnoszara. Wysokość plonów w dużej mierze zależy od umiejętności uprawy, nawożenia i stopnia kultury. Na glebach takich uzyskuje się wysokie plony ziemniaków i żyta.

Klasa IVa i b –  Gleby orne średnie

Gleby w tej klasie z reguły są zbyt lekkie lub zbyt ciężkie. Wybór roślin do  uprawy jest dużo mniejszy niż w klasach wyższych. Uzyskiwane plony nie należą do najlepszych, nawet mimo dobrej kultury. Plony w dużej mierze uzależnione są od ilości opadów atmosferycznych, zwłaszcza w okresie wegetacyjnym. Gleby ciężkie w tej klasie wykazują zasobność i dostępność składników pokarmowych, lecz bez odpowiedniej agrotechniki, są ciężkie w uprawie, słabo przepuszczalne i przewiewne. W okresie wysokich temperatur maja skłonność do zasychania, na jej powierzchni tworzą się głębokie szczeliny i pęknięcia, tworząc bryły trudne do rozbicia. Przy korzystnych warunkach atmosferycznych i dobrej kulturze można na tej glebie osiągnąć wysokie plony pszenicy. Część gleb wymaga melioracji, czego efektem może być przejście o klasę w górę.

Klasa V – Gleby orne słabe

Gleby w tej klasie są zawodne, mało żyzne i urodzajne. Do tej klasy zaliczane są gleby zbyt lekkie i suche, nadające się do uprawy łubinu czy żyta. Z kolei w latach mokrych najlepiej wypada uprawa ziemniaków oraz seradeli. W tej klasie wyróżnia się również gleby kamieniste, które posiadają znikome ilości materii organicznej oraz zbyt mokre, które nie nadają się do melioracji.

Klasa VI – Gleby orne najsłabsze

Gleby tej klasy są za suche i za luźne, płytkie i silnie zakamienione, co bardzo utrudnia uprawę. Poziom wód gruntowych jest na wysokim poziomie, co utrudnia przeprowadzenie melioracji lub ją uniemożliwia. Plony na takich glebach są słabe i niepewne. W latach sprzyjających żyto daje średnie plony.

Klasa VIrZ – Gleby pod zalesienie

Gleby te praktycznie nie nadają się pod uprawy rolnicze, charakteryzują się niską zasobnością składników mineralnych. Są bardzo suche, zbudowane m.in. z pisaków luźnych, żwirów piaszczystych czy bardzo podmokłych piasków.